3. Money and the A Course In Miracles
Before we begin here it is important to let you know that these thoughts and stories are based on being brought up in a middle class British family. The rules, expectations, and beliefs are a result of a culture. This might not be your culture. If you experience lack, anxiety, any fear at all concerning money then some of what is written here will ring true for you as well.
Our hope is that in reading this, some of your own fears may be articulated and that this may help you gain courage to acknowledge the beliefs you may hold that perpetrate a sense of fear in relation to money and to take the necessary steps to healing.
I have had a long and challenging relationship with money. Although my beliefs must have been set somewhere in early childhood, I don’t remember any real strife until I reached adulthood. Post war/early 50’s Britain was pretty dismal. My parents’ parents had spent their early to mid adulthood living through two wars and a global depression, life was hard. My parents grew up during the depression and married during the second world war. Their memories were of poor food and rations, never being comfortably fed or dressed, having to scrimp and save for any small luxury. When the promise of a better and easier life came along, they jumped at the chance. We moved to Canada and our lifestyle improved. We moved back to Britain and it was better but still hard, we moved back to North America and so it went n throughout my childhood, back and forth torn between comfort and prestige and homesickness for family and familiar countryside. Perhaps I learned from that that you must choose between your heart and earning money because you can’t have both.
What else did I learn from my family about money? On superficial reflection, not much. Going deeper, there were strong overt and covert messages that I acquired. The overt messages included:
- it is rude to talk about money
- Never mention money in front of other people.
- Money did not grow on trees
- You shouldn’t feed strawberries to donkeys
- It is bad to have champagne tastes on a beer salary
- Money can burn holes in pockets.
Well, if it could burn right through your pockets – what other damage could it do? To a 6-year-old this did not make much sense, but the emotional tone was clear.
Money had energy of its own
Only a few who were sensible and clever were able to manage it well
Most people were prone to giving in to a form of moral weakness. This was probably because they let their heart rule their minds and this was definitely not a good thing.
The covert messages:
You have to work hard and if you did you would be rewarded.
If you work hard and you are not rewarded, you did something wrong and should be ashamed.
If you don’t work hard you should be ashamed.
The amount of money you have and the way you live show the rest of the world who you are. If you do well you are a good person if you don’t you are bad, stupid etc. and yes, should be ashamed.
Men handle money; women marry men who can handle money.
Women are not good at money.
If a man is not a good provider, sensible etc. he is not a good man. If you are married to a man like that then you are not a good woman – you are not lovable.
Your belongings indicate your value.
It is important to look good in other people’s eyes. And the biggest of all …..
Shame must be avoided at all costs.
The avoidance of shame was the goal for every aspect of life not just money.
What I have realized lately is that although I was told never to talk about money, it was ever present, or rather anxiety about it was constant. It was like having another member of the family present who was invisible and yet very influential.
I have read many books about prosperity and abundance. I have found affirmations and recited them, I have meditated and pondered. These things have all helped somewhat. What none of these “solutions or techniques” addressed though was shame. I felt ashamed that I married someone who was not able to “look after me”, I felt ashamed that I did not have all the things that others seemed to come by so easily, that I apparently did not have much common sense, that I focussed on experiences rather than belongings, that I was obviously one of those who was prone to some form of moral weakness and although I did work very hard I did not have the money so therefore I needed to be (and was) ashamed.
The first time I ever received any kind of lump sum it was gone within a year. Everything I did had good intentions, but I simply made choices that guaranteed I would be in the same position.
However, I kept giving it away not directly but in unconscious ways. It was as though money was too hot for me to handle so I better make sure I don’t have any. Anxiety of not having enough and feeling ashamed vs. the anxiety of having money but feeling it was dangerous somehow. The latter more times than not won out, I would let it trickle through my fingers just as my parents predicted. I would buy things I didn’t need, I would pay more than I needed for other people’s services, I made it easy for others to help themselves, I would eagerly try the multi level marketing promises only to find I was too low on any ladder to do more that contribute to someone else’s prosperity, I believed in the philosophy of “gifting’ – I gift someone x numbers of dollars and apparently the universe recognizing this act of generosity would bring it back to me 10 fold and I am still waiting. The list is endless.
And then came the time circumstances changed so that rather than simply living on the edge of chronic but manageable anxiety about money, I had no choice but to claim bankruptcy. And now I knew I was in a relationship with money that was not going at all well and I was completely implicated. The beliefs about working hard and then claiming the prize were blown out of the water, I worked very hard and was hard up. I had been a “good’ person and so should have rewards yet being good didn’t help either. Why did these beliefs work for others and not me? Well said my ego – because God loves others more than you. You may think you are good but obviously note good enough! No – what your parents told you that was true was that money comes to those who deserve it, and somehow, somewhere you did something that did not measure up to worthiness. Further my ego counseled, be angry with God, even though you are not good enough you did follow the rules and He is withholding from you. This is the source of your pain, God or the so called loving Universe is to blame.
This was a painful time. I was too ashamed to talk to anyone about it and thus I had very little support. My ego was driving me further and further into a sense of despair. The CIM became the curse in miracles because it was further proof that I was not doing “it” right.
But even though I was hurt, scared and angry I continued my conversations with God. I knew that my feelings could be expressed and that it was healthy. I raged, I cried, I pleaded but of course I pleaded for the situation to change. It wasn’t until I was able to humbly ask for a way out that was not according to my plan that I saw the next step I needed to take.
Finally, my conclusion from my forays was that anything that takes me out and away from the lesson at hand provides temporary relief. This bankruptcy and relationship with money was my lesson, part of an unconsciously chosen curriculum custom designed for me. I made the decision to stay with the discomfort, to camp out rather than run and to trust that the Universe was gently (???) giving me a gift. I had a choice of refusing the gift by trying to give it back in hopes of trading it for something more appealing to my ego, or I had the choice to unwrap it.
The gift was seeing once again I was innocent and what was begging to be healed was many generations of fear of shame.
What is money? The course refers to it as little pieces of paper and metal disks. It’s an idol and all idols are a form of addiction.
3. Geld en Een Cursus in Wonderen
Voordat we hier beginnen is het belangrijk te vermelden dat deze gedachten en verhalen gebaseerd zijn op een opvoeding in een Britse middenklassefamilie. De regels, verwachtingen en overtuigingen zijn een resultaat van een cultuur. Dit hoeft niet jouw cultuur te zijn. Als jij een gevoel van tekort ervaart, angst, of welke vorm van vrees dan ook in relatie tot geld, dan zal een deel van wat hier geschreven staat ook voor jou herkenbaar zijn.
Onze hoop is dat, door dit te lezen, sommige van je eigen angsten woorden krijgen en dat dit je kan helpen de moed te vinden om de overtuigingen die je misschien vasthoudt—en die angst in relatie tot geld in stand houden—te erkennen, en de nodige stappen te zetten richting heling.
Ik heb een lange en uitdagende relatie met geld gehad. Hoewel mijn overtuigingen waarschijnlijk ergens in mijn vroege kindertijd zijn gevormd, herinner ik me geen echte strijd totdat ik volwassen werd. Groot-Brittannië in de naoorlogse vroege jaren ’50 was behoorlijk somber. De ouders van mijn ouders hadden hun jonge en middelbare volwassenheid doorgebracht in twee oorlogen en een wereldwijde depressie, het leven was zwaar. Mijn ouders groeiden op tijdens de depressie en trouwden in de Tweede Wereldoorlog. Hun herinneringen waren aan slecht voedsel en rantsoenen, nooit comfortabel gevoed of gekleed zijn, altijd moeten schrapen en sparen voor zelfs maar een kleine luxe. Toen de belofte van een beter en gemakkelijker leven zich aandiende, grepen ze die kans. We verhuisden naar Canada en onze levensstijl verbeterde. We verhuisden terug naar Groot-Brittannië en het was beter, maar nog steeds zwaar. We verhuisden terug naar Noord-Amerika, en zo ging het door tijdens mijn jeugd: heen en weer, verscheurd tussen comfort en prestige aan de ene kant, en heimwee naar familie en vertrouwd platteland aan de andere. Misschien heb ik daaruit geleerd dat je moet kiezen tussen je hart en geld verdienen—omdat je niet beide kunt hebben.
Wat heb ik verder van mijn familie geleerd over geld? Op oppervlakkige reflectie: niet veel. Maar dieper kijkend waren er sterke openlijke en verborgen boodschappen die ik heb overgenomen.
De openlijke boodschappen:
Het is onbeleefd om over geld te praten.
Nooit over geld praten in het bijzijn van anderen.
Geld groeit niet aan bomen.
Je moet geen aardbeien aan ezels voeren.
Het is slecht om champagne-smaken te hebben met een bier-salaris.
Geld kan gaten branden in je zakken.
Nou, als het dwars door je zakken heen kon branden—wat voor andere schade zou het dan nog kunnen doen? Voor een 6-jarige klonk dat niet logisch, maar de emotionele toon was duidelijk:
Geld had een eigen energie.
Alleen enkelen die verstandig en slim waren konden er goed mee omgaan.
De meeste mensen waren geneigd toe te geven aan een soort morele zwakte. Dit kwam waarschijnlijk omdat ze hun hart hun verstand lieten regeren, en dat was beslist geen goed idee.
De verborgen boodschappen:
Je moet hard werken, en als je dat deed zou je beloond worden.
Als je hard werkt en je wordt niet beloond, heb je iets verkeerd gedaan en moet je je schamen.
Als je niet hard werkt, moet je je schamen.
De hoeveelheid geld die je hebt en de manier waarop je leeft laten de rest van de wereld zien wie je bent. Als je het goed doet, ben je een goed mens. Als je het niet goed doet, ben je slecht, dom enzovoort—en ja, je moet je schamen.
Mannen gaan over geld; vrouwen trouwen met mannen die met geld kunnen omgaan.
Vrouwen zijn niet goed met geld.
Als een man geen goede kostwinner is, niet verstandig enzovoort, dan is hij geen goede man. Als je met zo’n man getrouwd bent, dan ben jij geen goede vrouw—en dus niet liefhebbenswaardig.
Je bezittingen geven je waarde aan.
Het is belangrijk er goed uit te zien in de ogen van anderen.
En de allergrootste boodschap: schaamte moet koste wat het kost worden vermeden.
Het vermijden van schaamte was het doel in elk aspect van het leven, niet alleen met betrekking tot geld.
Wat ik de laatste tijd ben gaan beseffen is dat, hoewel mij werd verteld nooit over geld te praten, het altijd aanwezig was—of beter gezegd, de angst ervoor was constant. Het was alsof er een extra familielid aanwezig was: onzichtbaar, maar zeer invloedrijk.
Ik heb veel boeken gelezen over voorspoed en overvloed. Ik heb affirmaties gebruikt en herhaald, ik heb gemediteerd en nagedacht. Dat alles heeft enigszins geholpen. Wat geen van deze “oplossingen of technieken” echter heeft aangeraakt, was schaamte. Ik schaamde me dat ik met iemand was getrouwd die niet in staat was voor mij te zorgen. Ik schaamde me dat ik niet de dingen had die anderen blijkbaar moeiteloos kregen, dat ik blijkbaar niet veel gezond verstand had, dat ik mijn aandacht richtte op ervaringen in plaats van bezittingen, dat ik duidelijk iemand was die vatbaar was voor een soort morele zwakte. En hoewel ik heel hard werkte, had ik niet het geld—dus moest ik me schamen, en dat deed ik.
De eerste keer dat ik een geldsom ontving, was die binnen een jaar verdwenen. Alles wat ik deed was goed bedoeld, maar ik maakte keuzes die ervoor zorgden dat ik weer in dezelfde positie belandde. Ik bleef het weggeven, niet direct maar op onbewuste manieren. Alsof geld te heet was om vast te houden, en ik er dus beter voor kon zorgen dat ik er geen had. De angst om niet genoeg te hebben en me te schamen versus de angst om geld te hebben en het als gevaarlijk te ervaren: meestal won het laatste. Ik liet het door mijn vingers glippen, precies zoals mijn ouders voorspelden. Ik kocht dingen die ik niet nodig had, betaalde meer dan nodig voor diensten, maakte het anderen gemakkelijk om van mij te profiteren, stortte me enthousiast in multi-level marketingbeloftes, om erachter te komen dat ik te laag op de ladder stond en vooral bijdroeg aan andermans voorspoed. Ik geloofde in de filosofie van “geven”: ik gaf iemand een bedrag in de overtuiging dat het universum dit zou erkennen als een daad van vrijgevigheid en het tienvoudig zou teruggeven. Ik wacht er nog steeds op. De lijst is eindeloos.
En toen brak er een tijd aan waarin de omstandigheden veranderden: in plaats van te leven met chronische maar hanteerbare geldzorgen, had ik geen keuze meer dan faillissement aan te vragen. Toen wist ik dat ik in een relatie met geld zat die helemaal niet goed ging—en ik was er volledig bij betrokken. De overtuiging dat hard werken en daarna de beloning opeisen altijd werkte, werd van tafel geveegd. Ik werkte keihard en was blut. Ik was een “goed” mens geweest en zou dus beloond moeten worden, maar goed zijn hielp ook niet. Waarom werkten deze overtuigingen voor anderen wel, en voor mij niet?
“Nou,” zei mijn ego, “omdat God anderen meer liefheeft dan jou. Jij denkt misschien dat je goed bent, maar duidelijk niet goed genoeg! Wat je ouders je vertelden klopt: geld komt bij degenen die het verdienen, en ergens heb jij iets gedaan waardoor je dat niet waard bent.” Verder adviseerde mijn ego: “Wees boos op God. Zelfs al ben je niet goed genoeg, je hebt je wel aan de regels gehouden, en Hij onthoudt het je. Dat is de bron van je pijn: God, of het zogenaamd liefdevolle Universum, is de schuldige.”
Dit was een pijnlijke tijd. Ik schaamde me te veel om er met iemand over te praten en had dus nauwelijks steun. Mijn ego dreef me verder en verder in wanhoop. De Cursus in Wonderen werd een “vloek in wonderen”, omdat het verder bewijs leek dat ik het niet goed deed.
Maar hoewel ik gekwetst, bang en boos was, bleef ik in gesprek met God. Ik wist dat ik mijn gevoelens kon uiten en dat dat gezond was. Ik schreeuwde, huilde, smeekte—maar natuurlijk smeekte ik om de situatie te veranderen. Pas toen ik nederig kon vragen om een uitweg die niet volgens mijn plan was, zag ik de volgende stap die ik moest zetten.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat alles wat me wegleidt van de les die voor me ligt, slechts tijdelijke verlichting biedt. Dit faillissement en mijn relatie met geld waren mijn les, onderdeel van een onbewust gekozen leerplan dat speciaal voor mij ontworpen was. Ik besloot te blijven bij het ongemak, erbij te “kamperen” in plaats van te vluchten, en te vertrouwen dat het Universum mij zachtjes (???) een geschenk gaf. Ik had de keuze dat geschenk te weigeren door het terug te geven, in de hoop het te ruilen voor iets dat mijn ego aantrekkelijker vond, of ik kon ervoor kiezen het uit te pakken.
Het geschenk was opnieuw inzien dat ik onschuldig was, en dat wat er om heling vroeg vele generaties angst voor schaamte was.
Wat is geld? De Cursus noemt het kleine stukjes papier en metalen schijfjes. Het is een afgod—en alle afgoden zijn een vorm van verslaving.